Pieter @ Aussie

Het laatste wat jullie van me hoorde was dat ik in W.A. (Western Australia) zat. Boudewijn bleek uiteindelijk niet genoeg knaken te bezitten om mijn auto te kopen dus ben ik samen met Sandra (die geen rijbewijs heeft) richting Adelaide gereden (om later zelf door te gassen naar Sydney). Deze rit is eigenlijk drie dagen solid rijden op het langste rechte stuk weg in Australie maar we hebben het in twee dagen gered.
De eerste dag hebben we 838 km gereden en de tweede dag (dankzij Red Bull en een wekker die midden in de nacht afging aangezien we geen rekening hadden gehouden met tijdsverschil) 1300Km gereden (wat overeenkomt met 15 uur), een nieuw persoonlijk record.
Nadat we ‘s avonds extreem gaar in Adelaide aankwamen, zijn we in plaats van een welverdiend uiltje te knappen snoeihard gaan stappen met een (als we dan toch records aan het breken zijn) een ongekende kater ten gevolge.
Een paar daagjes later ben ik in mijn eentje (in twee dagen) richting Sydney gereden, deze rit had ik al eerder in mijn eentje gedaan toen ik terugreed voor de roadtrip met de jongens (zie “Backpack off, vacation on”) en was dus bekend terrein.

Het is nu een feit, ik ben helemaal rond Australie met de auto, iets wat ik nog geen enkele backpacker heb horen doen (al ben ik wel iemand tegengekomen die het op de fiets doet, dat was natuurlijk voor mij een fikse domper :))
Elke keer als ik het anker weer uitgooi in Sydney voel ik me weer thuis en dit keer was het niet anders. Goed, snel alle spullen wassen, uitgaan met Auke en tas pakken voor de 2,5 week trip naar Nieuw Zeeland om samen met Henk en zijn zus (Henriet) te reizen.

Zo komen we aan bij het hoofdstuk Nieuw Zealand!

16 mei:
Na 3 uurtjes vliegen kwam ik aan in Christchurch daar werd ik door de plaatselijke snorrenbrigade (lees: politie) direct als verdacht bestempeld aangezien ik alleen handbagage had, mijn hele leven in nederland gewoond had (dit had ik ergens moeten invullen) maar wel onder een australisch passport reisde. Na een klein gestapo verhoor mocht ik mijn vrijheid vervolgen om na de gate Henk en Henriet te ontmoeten. Een taxi heeft ons naar het centrum gebracht om daar in te boeken bij een hosteltje. Hier hebben we via de receptie een huurauto geregeld wat ook echt geen flikker kost. Na het eten was Henk helemaal kapot door de jetlag maar Henriet en ik vonden het een prima tijd om nog een kroegje te bezoeken. Terwijl Henk dus lekker lag te tukken zijn Henriet en ik een potje gaan drinken en poulen.

17 mei:
In de ochtend zijn we opgehaald door het autoverhuurbedrijf om afgezet te worden bij onze bolide voor 2,5 week. Dit scheurijzer was wel even iets anders dan mijn jackiloo (foto volgt) en zoals traditie voorschrijft heeft elke vervoersmiddel een naam nodig, geen flauw idee meer waarom maar dit schip kreeg van ons de naam ‘Willie’.
We besloten van de oost naar de westkust te scheuren via ‘Arthurs Pass’ wat een slingerweg door de bergen inhield. Uiteindelijk bleek dit een ontzettend mooi weggetje te zijn waar alleen wel alle wolken in blijven hangen (in dat opzicht lijkt het wel op Nederland). We hebben onze weg vervolgt naar Greymouth om iets te kopen zodat we de iPod konden aansluiten op de autoradio. Hoera! Nu hadden we voor 80gb aan muziek in Willie!
‘s Avonds sliepen we in Hokitika boven een kroeg met de naam ‘stumpers’ (??).

18 mei:
Na wat boodschappen gedaan te hebben reden we door om verderop te gaan zeekajakken. Helaas was het betreffende zeekajak bedrijf gesloten en vielen we daardoor tussen wal en schip na letterlijk de boot gemist te hebben. In plaats van de kajak zijn we een stukje gaan wandelen bij een mooi meertje (klinkt suf, was best leuk). Om even wat meters te maken hebben we Willie op zn staart getrapt om uit te komen in het plaatsje “Frans Joseph” wat bekend is door de aanwezigheid van de (hoe kan het ook anders) “Frans Joseph Gletsjer”.
We kwamen in contact met een nederlandse gast die vroeg of we soms zin hadden in een potje paintbal in het regenwoud… jottem! 😉
Uiteindelijk maakten we deel uit van een groep van ongeveer 30 mensen waarbij we in een dichtgegroeid regenwoud we elkaar mochten afknallen. In eerste instantie was er een soort “Capture the flag” principe van kracht maar later was het “Ieder voor zich”. Henk moest tijdens dit laatste spel eerder ‘terug naar af’ omdat de gasfles van zijn geweer leeg was (met als gevolg dat de verfballetjes zelf wegsmijten meer zin heeft).

Later sloop ik als een echte guerrillastrijder door het regenwoud om te besluiten een korte sprint in te zetten naar verdere beschutting. Op dat moment verscheen er een korte afstand salvo waarbij duidelijk was dat ik het doelwit was. Bizar genoeg raakte 1 verfbal me zo hard in mn rug dat ik als een stervende zwaan op de grond verdween om vervolgens wat pijnkreten los te laten. De schutter verscheen en vroeg ineens “Pieter, ben jij dat?”, het bleek Henk te zijn die net een nieuwe bus gas had gehaald 🙂
Henk en Henriet zaten achteraf ook helemaal onder de blauwe plekken, echt een fantastische sport dat paintballen!

Diezelfde avond hebben we nog een potje gepooled en gedronken om ons bed in te duiken.

19 mei:
Deze dag zijn we de gletsjer gaan beklimmen wat in totaal 8 uren in beslag zou nemen. In een groepje van 8 mensen en een guide zijn we aan de klim begonnen. Ontzettend mooi wat je allemaal ziet, van superblauw ijs tot gaten waar je doorheen gepropt moest worden. Echt een aanrader voor toekomstige NZ bezoekers:

 

Op de terugweg kwamen we ook nog een ‘natuurlijk zwembadje’ tegen waarbij de guides (op dat moment waren we een andere groep tegengekomen) ons moed probeerde in te praten om er in te springen. In het badje paste precies 1 persoon en het kan nooit meer dan een paar graden boven nul geweest zijn. Uiteindelijk ben ik er maar als eerste ingesprongen (met alleen schoenen en boxershort aan) wat echt verschrikkelijk koud was!!! Heb het denk ik 0,5 seconde volgehouden om er snel en spastisch uit te klimmen 🙂 (foto’s op verzoek beschikbaar).

20 mei:
In de hele vakantie hebben we supermooi weer gehad behalve op de dagen dat we moesten rijden. Vandaag was zo’n dag! Met de ruitenwissers aan doorgereden naar Lake Wanaka wat zeker weten 1 van de mooiste dorpjes was die we hebben gezien.
Dit was het eerste aanzicht toen we kwamen aanrijden:

Die avond hebben we in een hostel een paar potjes Risk gespeeld en een wijntje gedronken.

21 mei:
Aangezien Henk en Henriet nog nooit een skydive gedaan hadden en het hier erg goedkoop is (200 euro), zouden we dat hier proberen voor elkaar te krijgen. Het was prachtig weer maar helaas een te harde wind om de skydive voor elkaar te krijgen. In plaats van de geplande skydive zijn we daarom aan de wandeling van 3 uur begonnen. Het begon in een weiland waar je achter de schaapies aan kon rennen om vervolgens 2 uur door langs een rivier te lopen. Leuk maar helaas moesten via exact dezelfde weg weer terug.

Terug bij Willie hebben we koers richting Queenstown gezet. Queenstown (waar mijn nichtje die nu in Sydney woont overigens een jaar gewoond heeft) is een soort van speelparadijs waar je allerlei soorten activiteiten (bungyjump, skydive, canyonswing) etc. kan doen. Een goeie plek om in weinig tijd veel geld uit te geven.
‘s Avonds hebben we een Fehrburger gegeten wat unaniem tot beste hamburger ooit verkozen werd. Na een aantal kroegjes zijn we hostelwaarts gegaan.

22 mei:
Henk moest vroeg zijn bed uit om de op 1 na hoogste bungyjump ter wereld te doen. Deze jump is van 132 meter hoogte waarbij je een vrije val maakt van ongeveer 8 seconde. Klik hier voor het resultaat. Later die dag zouden Henriet en Henk dan een skydive gaan doen aangezien het weer het nu eindelijk toeliet. Terwijl dit duo zich door de lucht liet vallen ben ik een fitnesscentrum ingedoken om hopeloze achterstand in te halen. ‘s Avonds hebben we in het hostel weer een potje risk gespeeld.

23 mei:
Vandaag zou ik ook eindelijk weer een smap geld uit mogen geven, Henk en ik gingen namelijk de beruchte Canyon Swing (Yntze, heb jij dit nou ook gedaan?) doen. Even ter beeldvorming: Jezelf 60 meter laten vallen om vervolgens over te gaan in een swing van 220 meter, dit alles door een Canyon heen. Ik was best zenuwachtig en wou zeer graag als eerste om niet nog zenuwachtiger te worden. Na in een tuigje gestapt te zijn werd ik door twee kerels boven de canyon gehangen waarbij ik zelf een pin ergens uit moest trekken om de val te laten beginnen. Vlak voor ik besloot te gaan kwam er, al gillend, een andere medewerker aangerend met de boodschap “NOOOOO NO NO NO, DON’T GO!!! IT’S NOT RIGHT!!!” waarop de andere twee verontwaardigd elkaar aankeken en zachtjes zeiden ‘i think your allright to go…. do you think he’s allright? Door de zenuwen had ik niet door dat ze me keihard aan het neppen waren en het duurde zeker een seconde of 15 voor ik het door had 🙂 Dit is de uitvoering, de vrije val is goed te zien maar de swing niet echt:

[youtube]wyKAPDOToYs[/youtube]

Henk is helemaal als held gegaan, namelijk 1x achteruit terwijl hij op een stoel zat (klik hier voor de video, je hoort mij ook hard lachen) en 1x met zijn handen op zn rug al springend (geen video beschikbaar)
Na deze adrenaline stoot was het tijd om verder te reizen richting Milford Sound. Dit gehucht staat bekend om de prachtige natuur en als tourist hoor je hier eigenlijk een boot tochtje te maken.
Het regent hier vrijwel altijd en bij aankomst in het (enige) hostel zaten we dan ook in een terror storm. Aangezien het hele hostel op een aggregaat draaide ging om 23:00 letterlijk het licht uit waardoor we de volgende dag fris en fruitig waren.

24 mei:
Tijd voor het boot tripje! In totaal hebben we zoveel foto’s genomen dat ik slechts een deel van een greep uit de selectie (zou iemand zich taalkundig over deze zin kunnen buigen?) kan laten zien, hier komen ze!

 

Hier hebben we ook nog dolfijnen en zeehonden gezien. Erg mooi en zeker een aanrader voor iemand die van natuur houdt en niet van suiker is gemaakt.
We zijn dezelfde dag nog terug gereden naar Queenstown om een hamburger te eten en te tukken.

25 mei:
We verlaten het ‘mooie’ queenstown om een dag ‘solid driving’ te doen. Onderweg komen we fantastische plekken tegen:

Na een aantal uurtjes rijden komen we aan in Kaikoura, een plaats die bekend staat om de Whale Whatching.
We zijn deze avond ‘uit geweest’ in een ontzettende lokale tent waar een heuse karaoke aan de gang was. Wat een spektakel en we hebben hard gelachen. Helaas had ons hostel een ‘bring your own blanket’ policy en toen wij thuis kwamen was de receptie al dicht. Gevolg was dat we zonder dekens hebben moeten tukken.

26 mei:
Whale watching! Wij een bootje op in de hoop een whale te zien wat ook prima gelukt is! De score: een groep dolfijnen/2 humpback whales en twee sperm whales. Na het zien van de 4e whale vonden we het eigenlijk wel prima maar het bootje moest zonodige door naar de volgende. Terwijl de boot op cruise snelheid richting de volgende walvis ging zagen we een ongelukkige albatros die besloot tegen onze boot te vliegen. De albatrossen die hier rond vliegen kunnen een spanwijdte hebben van 4 meter maar deze vreemde vogel na het kusje met onze boot niet meer. Wat bleek: hij had een vleugel gebroken. Een aantal medewerkers hebben de albatros in een deken gewikkeld en naar binnen gebracht. Daarna kwam de mededeling dat we direct terug gingen naar de haven omdat deze vogel verzorgd moest worden en we door het voortijdig afbreken van de trip een deel van ons geld zouden terugkrijgen… Hoera!!!! Lang leven de albatros!

27 mei:
We worden wakker in een goed hostel maar komen erachter dat we te laat zijn om aan activiteiten mee te doen (zoals het zeekajakken wat we graag wilde doen). In de plaats hiervan ben ik gaan fitnessen, Henriet haar boek gaan lezen en Henk een film gaan kijken in het hostel. Na de fitness versterkte ik de filmkijk eenheid en die avond zijn we naar de film geweest (Pirates 3) . Uiteindelijk heeft Henk deze dag 4 films gezien, een heerlijke slome zondag!

28 mei:
Dit keer maar vroeg op de beentjes om te gaan zeekajakken in Abel Tasman National Park. Henriet en ik gingen in een kajak en Henk samen met een zwitsers meisje. Dit meisje bleek extreem lui te zijn waardoor Henk zich een ongeluk heeft moeten roeien terwijl het meisje telkens de verkeerde kan opsturen. Ontzettend grappig voor Henriet en mij! Na op wat strandjes aangelegd te hebben zijn we uiteindelijk terug gelopen wat ook erg leuk was om te doen (ik weet, klinkt ouwelullerig maar het was serieus leuk)

29/30/31 mei:
We zijn doorgereden naar Picton, een erg mooi stadje aan het water. Het eerste plan was om jetski’s te huren maar de verhuurder was op vakantie en daardoor onbereikbaar. Na wat bluffen was het mogelijk een supersnelle speedboot te huren maar dat vonden we toch wat onverantwoordelijke gezien onze speedboot ervaring (alsin: geen).
De dag erna hebben we fietsen gehuurd om ons met een watertaxi af te zetten bij het beroemde Queen Charlot track. Helaas brak de ketting van Henk tijdens de eerste minuut en miste we de afslag richting dit track 🙂 Nadat we de ketting met de hand in elkaar gedrukt hadden konden we soort van door fietsen maar erg veel vertrouwen hadden we niet meer in de fiets van Henk. Een uurtje later brak de ketting opnieuw en hebben we een auto staande gehouden om een lift te vragen. We hadden weer eens geluk bij ongeluk want we hielden een leeg busje aan die precies de kant op moest als wij. Hop, fiets achterin en Henriet voorin. Henk en ik zijn fietsend bij de eindstreep aangekomen.

 

1 Juni:
Terug richting Christchurch aangezien we de volgende dag weer zouden vliegen. Henriet en Henk gaan via Hong Kong terug naar Nederland en ik terug naar Sydney om de auto te verkopen. Deze avond zijn we uitgegaan en is gebruikt om veel van ons resterend Nieuw Zeelands geld op te maken aan drank.

2 Juni:
Na wat communicatie problemen met het autoverhuur bedrijf bleek dat we Willie hadden moeten afleveren. Uiteindelijk ben ik Willie gaan brengen en bij terugkomst moesten we vrijwel direct afscheid van elkaar nemen omdat ik naar het vliegveld moest. Nieuw Zeeland is echt een fantastisch mooi land, zeker het bezoeken waard geweest!

Na aangekomen te zijn in Australie (god wat voelt het lekker om weer in Sydney te zijn) ben ik naar het appartement van mijn nichtje gegaan en voor te bereiden op iets verschrikkelijks: de verkoop van Jackiloo!

Na een periode van veel lol en kilometers zal ik afscheid moet nemen van Jackiloo. Verkopen is, naast een emotioneel gebeuren, ontzettend saai en vermoeiend. In de Car Market (waar ik ook de auto gekocht hebt) is in een garage een verdieping gereserveerd voor backpackers die hun auto willen verkopen, zie ook eerdere blog. Stel je een verzameling van 30 auto´s met eigenaren voor die hopeloos de hele dag niets doen en het constant over auto´s hebben. Op het moment dat er een potentiele koper de garage binnen gelopen komt wordt die de door 60 ogen de tent ingekeken.
Er kwam 5 dagen lang een gast binnen die van elke auto foto´s nam en testritjes maakte om vervolgens niets te kopen maar daarnaast kwam er ook een koreaanse gast binnen die een auto zag en direct geld neerlegte om 2 minuten later weg te rijden…. die kerel koopt auto´s zoals ik een blikje cola!
Omdat ik de auto in de zomer gekocht heb (veel vraag weinig aanbod) is het nu ZEER lastig om de auto te verkopen (weinig vraag, veel aanbod) en het gaat dus nog spannend worden. Vandaag was er iemand die om 17:00 terug naar de UK zou vliegen maar om 15:00 nog steeds bij ons, met auto, in de garage was…

Ondertussen woon ik samen met Auke en twee fantastische franse gasten in een superluxe appartement in hartje Sydney. Hier kan ik de laatste dagen slijten voor ik de 19e terugvlieg richting NL 🙁
Op het moment van schrijven heb ik hier nog een week te gaan wat echt verschrikkelijk aanvoelt. Er komt over een week nog een afsluitende, laatste, blog…..

Wistjedatjes:
– Er op sommige plekken (net naast de grens S.A en W.A) er niet een half uur maar 45 minuten tijdsverschil is, SUPER irritant??
– Over 8 dagen ik weer in NL ben? Zoals hierboven staat, over een week komt er een afsluitende blog 🙁

This entry was posted on Tuesday, June 12th, 2007 at 16:09 and is filed under New Zealand. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. Both comments and pings are currently closed.